دکتر حکیم زاده

می گویند دکتر حکیم زاده تعدادی بیمار و معلول بی سرپرست در تهران جمع کرده بود و جایی برای اسکان آن ها نداشت. زمینی در خارج از محدوده تهران بعد از بهشت زهرا نشان کرده و شروع به ساختن می کند.
برای خرید آهن و میله گرد روزی به بازار آهن تهران که آن موقع یعنی قبل از انقلاب پایین تر از میدان اعدام خیابان مختاری بود، می رود و با یک آهن فروش معامله کرده و سفارش چند بار آهن می دهد.
با نشان دادن کارت شناساییش که رئیس بیمارستان نجات تهران است، از بازاری آهن فروش می خواهد آهن را در محل تحویل دهد، پولش را آنجا بگیرد و به این شرط که حتما خودش بیاید.
در روز موعود وقتی بازاری مورد نظر با ماشین شخصی به همراه کامیون آهن آلات به کهریزک می رود، از تعجب زبانش بند می آید.
در گوشه ای از زمین با حلبی و چوب اتاقی ساخته بودند و حدود 50 معلول و بیمار ناتوان در آنجا قرار داشتند و در سمت دیگری دکتر پاچه های شلوار را بالا زده و به همراه عمله ها بیل به دست مشغول کار بودند.
دکتر با دیدن بازاری به طرفش می رود و می گوید:
آقا ! من این آهن ها را برای ساختن خانه ای برای این بینوایان می خواهم, خواستم شخصا بیایی و ببینی که اگر دوست داری توشه آخرتی ذخیره کنی، از پولش بگذری که خرج این ها زیاد است، اگر نه هم که تقدیم می کنم.
بازاری هم استقبال کرده و خود یکی از خیران می شود.
ایشان افراد خیر و نیکوکار را شناسایی می کرد و برای اهداف خود از آن ها کمک مالی می گرفت.
او کاری عظیم با بازدهی سلامت‌ آفرینی برای قشر وسیعی از مردم انجام داد. دکتر بار غم و ناملایمات را از روی دوش بسیاری از این جماعت برداشت و پناه بی پناهان شد.
خیّران ایران وقتی آوازه عشق به خدمت دکتر را دیدند، گِردش حلقه زدند، به یاری‌اش آمدند و عاقبت آن شد که می‌بینید.
آسایشگاه معلولین و سالمندان کهریزک که نشانی از رادمردی‌ها و توانمندی‌های یک مرد عاشق انسانیت به نام دکتر حکیم‌زاده است.
دکتر حکیم زاده پس از سال ها تلاش در امر نیکوکاری در سال ۱۳۵۸ دار فانی را وداع گفت و بنا به وصیت خودش در حیاط کهریزک مکانی که خود تاسیس کرده بود و به آن عشق می ورزید به خاک سپرده شد....
روحش شاد و قرین آرامش باد..